– The Maersk Tower, Universiteit Kopenhagen – Picture by Lies Polet
M I L L E N N I A L ZKT D R O O M J O B
Wij, Millennials, zijn de generatie met de meeste burn-outs. Tegelijkertijd zijn we heel perfectionistisch en ambitieus, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen. We vinden het vanzelfsprekend dat het internet net zo snel gaat als het levensritme dat we zelf bepalen. Er wordt van onze generatiegenoten verwacht dat we meteen na onze studies de job van ons leven scoren. En die is maar beter dik betaald ook. Als we hier niet in slagen, zijn we de grootste loser van onze generatie. Want onze leeftijdsgenoten hebben toch al lang die ideale, goedbetaalde job gevonden? Alleszins, dat denken we toch.
TORENHOOG VERWACHTINGSPATROON
Op 18-jarige leeftijd staan we voor de keuze die zogezegd de rest van ons professioneel leven zal bepalen. We worden voorbereid met keuzevakken en wat later vliegen ook de jobbeurzen ons om de oren. Maar wie vertelde jou dat jezelf zomaar blootstellen aan de arbeidsmarkt niet voor iedereen weggelegd is? Wie zorgt er voor een portie doorzettingsvermogen wanneer je voor de zoveelste keer over te weinig professionele ervaring beschikt op je eerste sollicitaties? En wie moedigt je aan om opnieuw te gaan solliciteren als je net tweede werd in een lange selectieronde? Het is niet moeilijk om je in deze omstandigheden die zogenaamde sukkel te voelen waar ik het daarnet over had.
ANDERE TIJDEN, ANDERE MOGELIJKHEDEN
We kunnen tegenwoordig gewoon onze dromen achterna gaan. Een start-up oprichten tijdens onze opleiding? Op uitwisseling gaan naar de andere kant van de wereld? Bring it on! De opties zijn eindeloos voor onze generatie, de keuzestress is daardoor ook meer dan ooit aanwezig. We hebben in tegenstelling tot onze ouders te veel eisen en worden verweten naar hartenlust te jobhoppen. Maar is dat niet normaal als we niet goed weten waar we naartoe willen? Zelf was ik als klein meisje er niet rotsvast van overtuigd dat ik later voor de klas zou staan of met Artsen Zonder Grenzen van de wereld een betere plek ging maken. Ik wist het gewoon niet, ik had mijn loopbaan nog niet uitgestippeld. Op zoek gaan naar wat je graag doet, dat is de key. Maar eens je dat gevonden hebt, hoe doe je dat dan juist, van je passie je beroep maken?
“Sometimes the grass is greener on the other side ‘cause it’s fake“
Daarnaast is het in dit digitaal tijdperk gemakkelijker dan ooit om je te gaan vergelijken met andere leeftijdsgenoten. We houden met z’n allen de schijn het liefst zo hoog mogelijk. Als we uiteindelijk onszelf ervan overtuigd hebben dat we er beter voor kiezen om afstand te doen van onze job, staat de volgende hindernis al klaar. Hoe zal onze omgeving hierop reageren? Wat vertel ik aan de buitenwereld? Het is niet realistisch dat je elke dag staat te springen om aan een nieuwe werkdag te beginnen. Maar het is perfect mogelijk om van maandag tot zondag te leven in plaats van te herleven van vrijdagavond tot zondagavond. Akkoord, iedereen heeft wel eens een slechte dag op het werk. Dat we minder geneigd zijn om die off-days te delen via sociale media, lijkt me niet meer dan normaal. Worden we immers echt beter van onszelf te troosten met andermans miserie? Een realistische, nuchtere kijk op deze sociale media en het vergelijken met onze leeftijdsgenoten lijkt me gezonder.
HULP AANVAARDEN
Generatie Y is ervan overtuigd dat we alles best alleen oplossen. Maar is het niet juist sterker om toe te geven dat dit niet altijd mogelijk is? Ikzelf koos voor loopbaanbegeleiding omdat ik zelf niet goed kon inschatten welke job mij juist echt gelukkig zou kunnen maken. Dit deed ik met behulp van loopbaancheques, waardoor het financieel haalbaar werd. Ik kan me inbeelden dat er grote verschillen zijn in de manier waarop een loopbaancoach aan de slag gaat met jou, maar ik ben er ook van overtuigd dat je via referenties bij de juiste persoon zal terechtkomen.
LIES - velvet - POLET 